Bir kaç yıl önceki Fatih Terim'in takımın başında olduğu Arena'da oynanan Mersin İdman Yurdu maçını hatırlayın. Hakem hatalarına oyuncuların ve teknik heyetin verdiği tepkileri birde bu yıl hiçbir büyük maçta izlemekten başka bir şey yapamayan teknik heyeti ve aynı zamanda sahadaki oyuncuları yorum sizlerin.

Elbette o dönemki Fatih Terim'in bazı davranışlarını doğru bulmuyorum. Ama sahadaki olaylara teslim olmayan müdahale ve mücadele eden ruhu bugün aradığımız en önemli şeydir. Oyuncuların o maçta attıkları golden sonra yönetime koşmaları, maç sonu açıklamaları bir mücadelenin en güzel örnekleriydi. 

Tamamen yeni kurulan bir takıma yöneticiler olarak o formanın ağırlığını, derbilerin önemini anlatmazsanız sahadaki oyuncuların o maçları sadece kaybedilen 3 puan olarak görmesi gayet normaldir. Bir de buna büyük maçları kazanmayayım ama şampiyon olayım diye düşünen bir hoca eklerseniz o maçları ancak ve ancak kazanmayı hayal edebilirsiniz. Şampiyonluk yarışındaki hiçbir rakibini yenmeden şampiyon olmayı bu ligte Tudor'dan başka da düşünen yoktur muhtemelen.

En büyük eksiğimiz rekabet ortamının olamamasıdır. Yedeği olmayan oyuncuların performansları göz önüne alınmalıdır. Belhanda'nın büyük maçlarda varlık gösterememesi, Ndiaye'nin ligin ilk haftalarına göre çok formsuz olması gibi etkenler devre arasında transfer yapmadan önce düşünülmesi gereken konulardır.

Devre arasında gerekli takviyeler yapılır, rekabet ortamı oluşturulur ama en önemlisi geriye düşülen maçlarda reaksiyon gösterilmeye başlanırsa bu takım başarılı olacaktır. Tabi birde Tudor'un büyük maç kazanmasamda olur düşüncesinden vazgeçirilmedir.

Unutulmaması gerekenler: Başarı kısa yoldan elde edilmez, kolay olmaz, sabır ister. 4 yıl üst üste şampiyon olmadan önceki Terim dönemi tarihimizin, Ferguson'un Manchester United'daki ilk sezonları ise futbolun bu konudaki güzel örnekleridir.

Kaybetse dahi sahadaki oyuncular ve teknik ekip teslim olmazsa taraftar bu takımı her zaman olduğu gibi yine destekleyecektir.