Çocukluk günlerimdi. Futbolu pek bilmiyordum. Tek bildiğim dayımın galatasaraylı ve kuzenlerimin beşiktaşlı olduklarıydı. Ve ben galatasarayı seçmiştim. Bugün sorsanız cimbomu seçmek için yüzlerce sebep gösterebilirim ama o günlerde pek fazla bir sebebim yoktu açıkçası. Çünkü dedim ya; daha futbolun ne olduğunu bilmiyordum.  Bir gün, yatılı okulundan kaçıp bizim eve gelen dayımla birlikte maç izlemeye karar verdim. Maç geç saatte bitecekti belki ama olsun, ben kafaya koymuştum, maçı izleyecektim. Derken yarım saat geçti ve ben ilk kez bir gol gördüm. Ve bir süre sonra ilk yarının bitişini. İkinci yarı oldu; bir gol, bir gol daha... artık golün ne olduğunu iyice anlamıştım. Bu kadarı kafi gelmiş olacak ki uykuya daldım, derin değildi ama; halen içimde maçı izleme arzusu vardı çünkü. Daha sonra uyandım ve ben uykuya daldığımda 3-0 olan skorun 5-0 a geldiğini gördüm. Yarım yamalak da olsa hayatımdaki ilk futbol maçını izlemeyi başarmıştım, ve sevgili renkdaşlar; o maç Gs- Chelsea maçıydı. 5-0 yenildiğimiz maç! Ertesi gün okulda elinde Chelsea bayraklarıyla tezahürat yapan gençleri görüp hayatımda ilk kez bir futbol maçı yüzünden ağlayacaktım. Arkadaşlarım ilk kez benimle tuttuğum takım yüzünden alay edecekti, tutma o takımı diyeceklerdi. Ama ben bırakmadım, çünkü artık tarafım belliydi. İnsan bir kez hata yaptı diye annesini, babasını yüz üstü bırakabilir miydi? Benimki de öyle bir şeydi işte. Aradan aylar geçti ve ben futbolu iyiden iyiye öğrenmiş ve sevmiştim. Cimbomum bana bir kez hüsran yaşatmıştı ama sağolsun o günden beri avrupada hiç üzmemişti beni ve sevenlerini. Dayımla maç izlemeye gittiğimizkahvehanelerde her maçta, attığımız her gol sonrası yepyeni insanlarla sarılıp sarmaş dolaş oluyorduk. Birbirimizi tanımıyorduk ama renklerimizi tanıyorduk ve bu kadarı yeterdi bizim için. Ve en sonunda final..Arsenal maçı. Maçtan önce o tanıdık kimseler bu kez hiç tutmadıkları Arsenal'in bayraklarını sokaklarda sallaya sallaya geziyorlardı. Hiç bir cimbomlu onlara karışmadı. Tınlamadılar bile. Ben de artık onlara sinirlenmiyordum,Çünkü biz farklıydık, onların hayal edemeyeceği bir yere ulaşmıştık. Üstelik bu kez sevinemeyeceklerdi de. Popescu'nun penaltı golü onları perişan bir halde evlerine yollayacaktı ve spiker coşkuyla bağıracaktı" ağlamak istiyorum" diye.Biz ise ağlıyorduk bile, ama bu kez sevinçten, gururdan. Başkalarını bilmem ama ben 2000 ruhunu Chelsea maçında kazandım. Takımım yenildiğinde onu desteklemek, ona güvenmeye devam etmek; bana onun başarılarına ortak olma hakkını kazandırmıştı sanki. Ve o takım, cimbomum, bana kriz dönemindeki berbat ekonomik durumumuzu, battı batacak işlerimizi, aile içindeki sıkıntılarımızı birer birer unutturmuştu. Zor geçen o dönemde tek neşe ve gurur kaynağım olmuştu.