Tek umuduydu Türk Futbolunun dimdik ayakta duracağı ve tekrar yükselişe geçeceği arena olan Avrupa Şampiyonası. Ama malesef bu umududa oynayanlar, oynatanlar, yönetenler, yazanlar ve izleyenler bitirdi. Oysa o kadar ihtiyacımız vardı ki böyle bir çıkışa. Olmadı, kaldık sınırlarımız içersinde. Keşke daha önce gidemediğimiz organizasyonlarda kaldığı gibi kalsaydı futbolumuz. Dimdik, tertemiz hazırlanırdık gelecek şampiyonaya, küfr yemezdi milli takım oyuncumuz. Ama gelin görünki şimdi çağlar gerisine düştük.

Herkes küfretti, yakışmadı, taraftardı, değildi tartışmasında. Beyler bizler futbol olarak bittik. Sizler neyin derdindesiniz. Son şampiyonumuz şaibeli, sonunu bekliyor, düşürülecek deniyor. İyi ama o takım bu sezonda şampiyonluğa oynuyor. Ya o lekeyle, şaibeyle şampiyon olursa. Şampiyonlar ligindeki temsilcimiz şaibeli. Teşfik primi verdiği söyleniyor. İyi ama o Türkiye yi en prestijli arenada temsil ediyor. Ya düşerse veya puanı silinirse. Son Türkiye Kupası şampiyonu şaibeli. Futbolcu ayarttı deniyor, ceza alacakmış. İyi ama o Uefa kupasını almak istiyor, ya düşerse.

Ne hallerdeyiz. Futbolumuz ölmüş ağlayanı yok, küfredeni çok. Hangi yüzle çıkıp prim arttırımı istiyorsunuz. Tff yöneticeleri mi oynayacak sahada, onlar mı çıkaracak bu futbolu alnı ak şekilde büyük şampiyonalara. Ne hadle prim istersiniz, ne yüzle istersiniz. Demelisiniz ki biz para için değil Türk Futbolunun irtibarı için oynayacağız. Şehitlerimize ağlayan milletimiz için oynayacağız, Van da çadırlarda ekran başında üşüye üşüye bizleri izleyen afetzedeler için oynayacağız. Siyah band takmayla olmuyor yas, pankarlar taşımakla olunmuyor bu milletin yanında. Yürekle olur bu işler, yürekle. Yazıklar olsun para için milliyetçi olan bu futbolculara, onları paraya alıştıran bu yöneticilere, futbolumuz ayaklar altına alan insanlara, bunları yazmayan yalaka basınımıza, yöneticisine sapkınlıkla bağlı şakşakcı taraftara.