İlkay Gündoğan: "Ben Türk'üm"

Şampiyonlar Ligi'ni çok seviyorum! Hepimiz sevmiyor muyuz? Benim için her zaman dünyanın en büyük turnuvası olmuştur. Kupa ve marşın ötesinde, çocukluğuma uzanan anılar var. 2000'lerin başındaki Şampiyonlar Ligi gecelerinin özellikle benim gibi göçmen ailelerden gelen çocuklar için çok özel olduğunu söyleyebilirim. Kendi kenerasyonumdan birçok insan adına benzer şeyler olduğunu düşünüyorum.

Demek istediğim, Gelsenkirchen'de Türk ebeveynlerimle büyüdüm ve ne zaman bir Türk takımı Avrupa'da oynasa, ailem her şeyi bırakır, maça odaklanırdı. Hayatları buna bağlıymış gibi Türk takımına tezahürat yaparlardı.

Galatasaray'ın 2000'de UEFA Kupası'nı kazandığı zamanı asla unutmayacağım. 9 yaşındaydım. Fenerbahçeli annem dışında bütün ailem aslında Galatasaray taraftarıydı. Her neyse, hepimiz finali izliyorduk ve Arsenal'i penaltılarla yendiğimizde benden 6 yaş büyük amcam İlhan gözyaşlarına boğuldu. Bebek gibi ağlıyordu! (Gülerek).

Galatasaray'ın UEFA Kupası'nı aldığı an, benim en iyi çocukluk anılarımdan biriydi. Kusura bakmayın ama bu UEFA Kupası'ydı.

UEFA Kupası bu kadar özelken, benim Şampiyonlar Ligi'nin ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musunuz? Daha sonra Şampiyonlar Ligi'nde oynamaya başladığımda bunun benim için ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musunuz? Onu kazanmanın benim için ne anlama geldiğini hayal edebiliyor musun?

Kariyerimde hala çok düşündüğüm, unutmadığım bir maç var. 2013'teki Şampiyonlar Ligi finalini hatırlarsınız. Dortmund ile Bayern'e karşı. Kendimizi çok iyi hissediyorduk. Şimdiye kadarki en iyi sezonlarımdan birini yaşadım ve o maçta gol bile attım. Bizim için zirvedeki kiraz olacaktı ... ama 2-1 kaybettik. Kabus gibiydi. Maçtan sonra bile anlayamadım. Nasıl? Neden? Bir daha ne zaman böyle bir şansım olacak? Dürüst olmak gerekirse, o final beni hala rahatsız ediyor. O kupayı çok istiyorum.

Şampiyonlar Ligi'ni çok istiyorum. Ama aynı zamanda çok fazla bir şey istersen onu asla alamayacağın ihtimalinden de korkuyorum. Bu gibi düşünceler uykularımı kaçırıyor. Tüm bu şüpheleri ve yenilgileri arkamda bırakmam gerektiğini biliyorum, ama bu kolay değil. Gerçek şu ki, çoğu zaman bir şeyler düşünerek yatarım. Beynim kapanma moduna geçmeyi reddediyor. Genel olarak futbol, aile ve yaşamı düşünürüm. Muhtemelen bir şeyler düşünürüm. Ama ben böyleyim ve kendini değiştirmeyeceğim.

Aslında bu düşüncelerimden bazılarını sizlerle paylaşmak istiyorum. Çünkü pek çok insan, biz futbolcuların mükemmel hayatlar yaşadığımızı düşündüğünü hissediyorum, sanki hiç rahatsız edilmeyen bir tür mutluluk balonunun içindeymişiz gibi. Aslında durum hiç böyle değil.