Maçtan önce kadroyu gören hemen herkes ideale yakın bir 11 ile çıktığımız konusunda hem fikirdi. Bunun aksini söyleyen kendini kandırır. Ne yazık ki evdeki hesap çarşıya uymadı ve ilk mağlubiyetimizi aldık.  Maç sonu tabela yorumcuları teşhisi hemen koydu: Sneijder ve Podolski sakatlık sonrası ilk 11’de başlayacak seviyede değil, hocanın tercihi hatalı. Lakin engin tecrübeli futbol duayenlerimizin sandığının aksine Hoca da bunun farkındaydı. Peki neden böyle başladık.

Bu sene oynadığımız maçlara bakarsak bir iki istisna haricinde maçların ilk yarılarını domine edip sonuca gidiyoruz.  Buna karşılık Trabzon ise ilk golü yemesi durumunda oyun disiplininden kopan ve farklı mağlubiyetler alan bir grafik çiziyor. Durum böyle olunca maçın başında tüm silahlarımızla yüklenip ilk golü atarak Trabzon’u çözmek en mantıklı plan olarak duruyordu. Yani hocanın taktiği aslında doğruydu. Bu planda tek eksik bence Sabri’ydi.

Maçın başında çok şey beklediğimiz Sneijder, Podolski ve Selçuk üçlüsü kötü bir performans sergileyince topu hızlı dolaştırmakta ve istediğimiz pas kalitesini yakalamakta sorun yaşadık. Buna birde atak sonlandırma sorunu eklenince oyun iyice ortaya sıkıştı. Etkisiz başlangıcımızın ardından Trabzon’un golü de gelince ana planımız iflas etti.

Maçın devamında ceza sahası etkinliğimizi arttırmak için Sneijder’i sol kanada alıp Podolski ve Eren ile 4-4-2’ye döndük.  Ne yazık ki ceza sahası içine yeteri kadar top indiremediğimiz için bu planda çalışmadı. İki bekimiz Carol ve Cavanda’nın kanatlardan bindirme yapmamaları, Eren ve Podolski’nin hareketsin oyunları Trabzon’un ekmeğine yağ sürüdü.  

Maçın geneline bakınca kalemize gelmeyi dahi düşünmeyen sadece ceza sahası içinde ve önünde iki set halinde bekleyen bir Trabzon izledik. Dar alana sıkışan maçı çözmek için gerekli olan sıfıra inip orta açmak ve uzaktan şut opsiyonlarından da netice alamadık.  Geriye bir tek Bruma’nın bireysel çabası ile yaptığı ekstra işler kaldı. Bruma bu konuda çok özel bir isim ve etkili olduğu anlarda ne yazık ki şans yanımızda değildi.

Maç istediğimiz gibi gitmeyince Sinan ve Josue hamleleri geldi. Ben açıkçası Yasin ve Sabri hamlelerini bekliyordum ama hocanın tercihine saygı duymak gerekir. Ne yazık ki Josue beklediğimiz seviyenin çok altında oynuyor ve takımda kalıcı olması zor gözüküyor. Sinan ise ilginç bir oyuncu geniş alanda çok etkili top sürüyor ve adam eksiltiyor ama kendisinden beklenen son pasları ve gol vuruşlarını bir türlü yapamıyor. Ayrıca kapanan takımlara karşı dar alanda etkili olamıyor. Bir diğer eksiği de eğer kariyerine kanat oyuncusu olarak devam edecekse orta açmayı öğrenmeli. Sinan için bu sene çok kritik eğer kendini geliştiremezse büyük takım defteri kapanabilir.

Maçın son çeyreğinde baskımızı arttırdığımız dakikalarda Trabzonlu oyuncuların oyunu soğutmak için yaptıkları ise tam rezaletti. Özellikle Galatasaray taraftarının sempati duyduğu kaleci Onur’un darbe almadığı halde burnum kanadı diye iki dakika numaradan yatması kendi adına utanç vericiydi.

Yediğimiz gol ofsatta olsa Podolski’nin pozisyonu penaltıda olsa bu gerçekler giden üç puanı geri getirmez. Sonuçta öyle ya da böyle tek kale oynadığımız bir maçı iç sahada kaybettik. Evet beklemediğimiz bir mağlubiyet aldık ama tüm suçu hocaya atmak büyük haksızlık olur. Kimse mükemmel değildir ve bazen en mantıklı planlar bile tutmayabilir. Futbolda böyle mağlubiyetlerde var. Taraftar olarak moralimizi bozacak bir durum yok. Ligin hala en iyi takımıyız ve kazanma isteğimiz üst seviyede. Bize düşen hocamıza ve oyuncularımıza hak ettikleri desteği vermek. Sakatlıktan dönen oyuncularımızın istenen seviyeye gelmeleri ile lige ağırlığımızı koyacağımızdan kimsenin şüphesi olmasın.